Potrzeby żony

Zgodnie mówiły, że pragną, aby mąż był odpowiedzialny, wierzący, bogobojny, trzymał się Słowa Bożego i chodził z Bogiem. Wymieniały takie cechy jak troskliwość, wyrozumiałość, łagodność. Niektóre podkreślały, że bardziej od górnolotnej wielomówności wolą w swoich mężach praktyczne czyny. Chciałyby, aby mąż był taktowny, niekonfliktowy, znajdował czas na rozmowę z nimi, pomagał w wychowywaniu dzieci itd.

 

Uwzględniając zasłyszane postulaty, poniżej omawiam kilka podstawowych potrzeb naszych żon. Polecam je uwadze każdego wierzącego mężczyzny.

 

 

I. POTRZEBA STABILNOŚCI I PRZYWÓDZTWA DUCHOWEGO ZE STRONY MĘŻA

 

Każda kobieta ma pewne potrzeby, które mogą być zaspokojone tylko przez mocne kierownictwo duchowe. Potrzebuje takiego mężczyzny – męża, który stałby się jej duchowym przewodnikiem. Jest to jeden z podstawowych bodźców pociągających młodą kobietę do małżeństwa. Mężowie często popełniają błąd sądząc, że ich żony związały się z nimi przede wszystkim dlatego, że są przystojni, bogaci, utalentowani albo inteligentni. Niektórym nawet przychodzi do głowy prymitywna myśl, że żonie chodziło o partnera do zabaw seksualnych. Tymczasem zaś podstawowa potrzeba żony jest całkiem inna. Nie chodzi jej o pieniądze ani o to, aby mieć z nami wesołe, rozrywkowe życie. Nie potrzebuje nas do niczego tak bardzo, jak do tego, abyśmy byli jej duchowym przywódcą. Owszem, jeżeli jej podstawowa potrzeba nie jest przy nas zaspokojona i żona zorientuje się, że nie zanosi się na to w ogóle, to wówczas będzie zabiegać przynajmniej o to, co przy nas jest do osiągniecia i się tym zadowalać. Nie ma to jednak związku z jej szczęściem, a raczej świadczy o tym, że pogodziła się ze swoim losem.

 

Można wyróżnić przynajmniej cztery główne cechy duchowego przewodnictwa, których żona szuka w swoim mężu.  

 

1. Pragnienie szukania Boga.
Tak naprawdę to mąż jest głową żony tylko na tyle, na ile jego głową jest Chrystus. Żona ulega mężowi, chętnie poddaje się jego kierownictwu wtedy, gdy widzi, że lgnie on całą duszą do Chrystusa.

 

Tylko wtedy gdy mąż przejawia pragnienie szukania Boga uległość chrześcijańskiej żony wolna jest od zahamowani i wątpliwości. Inaczej żona – pod presją środowiska i ze względu na posłuszeństwo Słowu Bożemu – wprawdzie poddaje się mężowi, ale towarzyszą temu wewnętrzne napięcia i tarcia w małżeństwie. Dzieje się tak zwłaszcza wówczas, gdy mąż często cytuje jej Biblię i wymusza posłuszeństwo, a sam swoim zachowaniem nie pokazuje szczerego przywiązania do Chrystusa. W takiej sytuacji mąż przestaje być dla swoje żony wiarygodnym przewodnikiem duchowym.

Oczywiście, biblijna teoria porządku w małżeństwie wciąż i niezmiennie obowiązuje w każdych okolicznościach, lecz jej praktykowanie przestaje być błogosławieństwem, gdy nasza żona za każdym razem, zanim okaże uległość, musi stoczyć ciężki bój wewnętrzny. Jako mężowie winniśmy dbać o to, aby takich rozterek miała jak najmniej.

 

Żona chce widzieć w swoim mężu pragnienie szukania Boga, aby móc bez zastrzeżeń poddać się jego prowadzeniu. Chce widzieć, że mąż bierze to kierownictwo od Niego, że przed podjęciem każdej poważniejszej decyzji szuka światła Bożego. Gdy widzi męża regularnie czytającego Biblię, trwającego w systematycznej modlitwie, przyjaźniącego się ze szczerymi chrześcijanami, chętnie dyskutującego o sprawach duchowych itp. – wówczas nabiera przekonania, że mąż miłuje Boga, uspokaja się wewnętrznie i z radością poddaje się jego kierownictwu.

Mężowie! Zechciejmy się zastanowić, co w naszym postępowaniu najskuteczniej przekonuje żonę, że mamy w sercu pragnienie szukania Boga i naprawdę to robimy. Ona musi być tego pewna jeżeli chcemy, aby traktowała nas jako swego przywódcę duchowego.                                                                                                                                                                                             

 

2. Przekonania oparte na Słowie Bożym.
Każda chrześcijanka pragnie, aby poglądy i przekonania jej męża były zgodne z Biblią. Kiedy zobaczy, że w domu ustanawiamy biblijne prawa i zasady – to z chęcią będzie się im podporządkowywać.

 

Przykładem może być wychowywanie dzieci. Proponowane dzisiaj rodzicom metody wychowawcze budzą w środowisku chrześcijańskim szereg obaw i kontrowersji. Nic dziwnego, że i między małżonkami może dochodzić do rozbieżności poglądów w tym zakresie. Nie przekonamy żony argumentami pochodzącymi z poradników psychologicznych, a tym bardziej z doświadczenia naszej ciotki lub matki. Cechą dobrego przewodnika duchowego są poglądy wypływające ze Słowa Bożego. Powinniśmy więc dokładnie poznać naukę biblijną na ten temat, omówić ją ze swoją żoną, wspólnie wyciągnąć z niej wnioski i tak skonkretyzować metody wychowawcze, które postanowiliśmy stosować w naszej rodzinie.

 

Gdy żona nabierze pewności, że nasze przekonania dotyczące wychowywania dzieci zostały ukształtowane przez Słowo Boże, a nie przez wpływa jakiegoś człowieka, wówczas będzie z nami jednomyślna i tak będziemy zgodnie realizować jedno z najważniejszych zadań małżeńskich.

Jak praktycznie przejawiać przekonania oparte na Piśmie Świętym? Mam kilka sugestii. Bądźmy naśladowcami Jezusa w każdej sytuacji. Za wszelką cenę unikajmy hipokryzji. Gdy żona zauważy, że jednakowo dobrze wychodzi nam bycie „świętoszkiem” jak i „rozpustnikiem” – to przestaniemy być dla niej odpowiednim oparciem. Skończymy się w jej oczach, jako jej duchowy przywódca. Uczyńmy swój dom ośrodkiem nauki i życia chrześcijańskiego. Tak odnośnie swego domu postanowił swego czasu król Dawid. Nauczę się drogi doskonałej, abyś mógł przyjść do mnie. W domu swoim będę chodził w niewinności serca. Nie stawiam przed oczy swoje niegodziwej rzeczy; Nienawidzę zachowania się odstępców, nie przylgnie ono do mnie. Przewrotność serca niech obca mi będzie, nie chcę znać złego człowieka. Kto skrycie oczernia bliźniego swego, tego zniszczę; Nie ścierpię oczu wyniosłych i serca nadętego. Oczy moje zwrócone są na wiernych w kraju, aby mieszkali ze mną. Kto chodzi drogą prawa, ten mi służyć będzie. Oszust nie zamieszka w domu moim, kłamca nie ostoi się w oczach moich [Ps 101,2-7].

 

Unikajmy czynów, które mogłyby zgorszyć i zachwiać w wierze naszą żonę i dzieci. Sprawdzajmy swoje przekonania. Poprawność przekonań w jednej sprawie nie gwarantuje tego samego w każdej innej dziedzinie. Miejmy odwagę przyznać się do błędu, gdy odkryjemy w Biblii, że nasze dotychczasowe stanowisko było niewłaściwe. Słowo Boże radzi: Poddawajcie samych siebie próbie, czy trwacie w wierze, doświadczajcie siebie [2Ko 13,5].
                                                                
3. Konsekwentne przestrzeganie zasad biblijnych
Jednym z naszych poważniejszych problemów jest rozbieżność między teorią, a praktyką. Wiemy co i jak należy robić. Mamy prawidłowo ukształtowane, biblijne przekonania ale brakuje nam konsekwencji w praktycznym ich zastosowaniu. Nie można być dobrym przewodnikiem dla innych, jeżeli samemu nie idzie się wskazywaną drogą. W krótkim czasie ludzie stracą do nas zaufanie.

Nasza żona chce nie tylko widzieć, że mamy biblijne poglądy, ale chce również, abyśmy je konsekwentnie stosowali na co dzień. Gdy zauważy, że jej mąż swoje poglądy dopasowuje do okoliczności, gdy zauważy, że na różne okazje ma różne zestawy przekonań, to z pewnością straci poczucie bezpieczeństwa. Po prostu przestanie mu ufać i to nie ze względu na złą wolę, ale dlatego, że jej mąż nie ma jednej z podstawowych cech przywódcy duchowego.

 

Jakiś przykład? Załóżmy, że postanowiłeś aby w twoim domu nie pić alkoholu. Na podstawie Słowa Bożego wyjaśniłeś żonie i dzieciom zasadność takiego stanowiska i oni chętnie na to przystali. Lecz oto sprowadziłeś fachowca do wykonania bardzo pilnej pracy po godzinach i dowiadujesz się, że zrobi to od ręki, jeżeli przyniesiesz mu butelkę piwa, bo lubi sobie popijać przy pracy. Dla dobra rodziny gotowi jesteśmy w takich chwilach odstąpić od wcześniejszego postanowienia. Jednakże, ktoś, kto chce być duchowym przywódcą nie może pozwolić sobie na brak konsekwencji w przestrzeganiu przyjętych zasad wynikających ze Słowa Bożego. Nie chodzi tu o to, że żona zgani nas za taką postawę. Może nawet być wprost przeciwnie. Może będzie  w takim momencie zadowolona, że jej mąż okazał się „elastyczny” i zachował się tak normalnie. Lecz jej chwilowe zadowolenie niekoniecznie będzie równoznaczne z zaufaniem do nas, jako jej duchowego przewodnika.

 

Dlatego lepiej jest w takich sytuacjach ponieść szkodę materialną, znieść narzekanie żony i kpiny ze strony znajomych, a zachować godność i świadectwo dobrego przywódcy. Nasza żona może dojść przy nas do wniosku, że nie  zrobimy w tym świecie kariery ani wielkich pieniędzy. Może stracić nadzieję na wiele rzeczy, ale nie może stracić przekonania, że pod naszym przywództwem osiągnie wiekuistą chwałę Królestwa Bożego.

 

4. Kierowanie się miłością w każdym uczynku.
Jest to dla naszej żony najbardziej przekonująca cecha duchowego przywódcy, a zarazem cecha, którą najtrudniej przejawiać stale i niezmiennie. Żyjemy przecież w rozmaitych, najczęściej trudnych warunkach, mieszkamy w ciasnych mieszkaniach, ciągle gdzieś się śpieszymy i mamy do czynienia ze złymi ludźmi. Bardzo łatwo więc o irytację, zniechęcenie i choćby odrobinę egoizmu.

Jeżeli żona zauważy, że w niektórych sytuacjach kierujemy się miłością, a w innych niechęcią, czy wręcz wrogością, to nasza pozycja jej przewodnika duchowego staje pod znakiem zapytania. Przecież dowodem kierownictwa Ducha Świętego w naszym życiu jest owoc Ducha, a jego pierwszym prawem jest miłość [Ga 5,22].

 

Tak więc bądźmy czujni. Gdy zauważymy, że narasta w nas negatywne uczucie w stosunku do naszej żony, raczej w ogóle powstrzymajmy się od działania, niż działajmy pod jego wpływem. Szybko skierujmy nasze myśli na naszego Pana, Jezusa Chrystusa. Jeżeli jest to możliwe i nie zostanie źle odczytane przez naszą żonę, wyjdźmy na chwilę, np. do łazienki, aby się pomodlić. Z pewnością będzie to miało zbawienny dla nas skutek. Później, w pogodnym nastroju, dobrze jest wyjawić żonie to, co dzieje się w naszej duszy. Pomoże to jej w przyszłości unikać sytuacji, które wystawiają nas na tak wielką próbę.

Oczywiście, kierowanie się miłością w każdym uczynku nie polega na ustępowaniu żonie we wszystkim i sprawianiu jej samych przyjemności. Prawdziwa miłość jest wymagająca i czasem zmusza nawet do przekazania gorzkiej prawdy. Miłość nigdy jednak nie traci swej tożsamości i nie zamienia się w niechęć czy gniew.

Dobrze jest pamiętać, że jeżeli nawet udaje się nam przekonać kogoś z zewnątrz, że nasze zachowanie było wyrazem miłości, to nasza żona dobrze wie, jak było naprawdę. Jej wielką potrzebą jest wyraźne przekonanie, że każdy nasz czyn jest motywowany miłością. Tylko wtedy chętnie podda się naszemu kierownictwu duchowemu i tylko wtedy będzie przy nas naprawdę szczęśliwa.

Pomyślmy o tym, bracia! Czy w odniesieniu do żony wypracowaliśmy już w sobie zasadę kierowania się miłością we wszystkim?  Wstydzę się, że czasem miłość we mnie miesza się z egoizmem, irytacją, lenistwem i moja żona jest adresatem takiej

 

I jeszcze jedno. Czy staramy się, aby nasze wyrazy miłości były zrozumiałe dla naszej żony i dopasowane do jej oczekiwań? Ileż tu może być nieporozumień! Czasem tak bywa, że to co my nazywamy miłością, w rzeczywistości głęboko rani naszą żonę.

 

Podsumujmy. Nasza żona potrzebuje stabilności i przywództwa duchowego. Chce, aby tę życiową potrzebę zaspokajał jej własny mąż. Bracia! Jako mężowie jesteśmy powołani do tego, aby być dla swojej żony duchowym przewodnikiem. Kimś, kto nosi w sercu pragnienie szukania Boga, ma przekonania oparte na Słowie Bożym, konsekwentnie przestrzega zasad biblijnych i kieruje się miłością w każdym uczynku.

 

 

II. POTRZEBA POCZUCIA UŻYTECZNOŚCI W ŻYCIU I PRACY SWOJEGO MĘŻA

 

W świetle drugiego rozdziału Księgi Genesis jest oczywiste, że Bóg dał mężczyźnie kobietę, aby uzupełniała jego braki. Zgodnie z zamiarem Stwórcy, „mężatka” to odpowiednia pomocnica dana mężowi.

 

W każdej chrześcijance ta potrzeba bycia rzeczywistą pomocą dla męża jest głęboko wpisana. Nie jest to zauważalne w postawach kobiet nieodrodzonych duchowo. Grzech tak dalece wypaczył ludzką psychikę, że bardzo często obserwujemy zachowanie wręcz przeciwne kobiecej naturze. Wiele współczesnych kobiet neguje i opuszcza pozycję pomocnicy. Niemniej jednak w każdej kobiecie drzemie gdzieś ta potrzeba psychologiczna, głęboko ukryta i zagłuszana przez hałaśliwą, pozornie uszczęśliwiającą emancypację. Dopiero wówczas, gdy kobieta zostanie odrodzona z Ducha Świętego, kiedy nawróci się do Boga, odkrywa błogosławieństwo życia zgodnego z zamiarami Stwórcy i chętnie zajmuje wyznaczoną przez Niego pozycję. Budzi się w niej potrzeba związana z głównym celem powołania mężatki.

 

W związku z tym nasza żona powinna otrzymywać z naszej strony czytelne sygnały, że jest kimś szczególnym i bardzo potrzebnym. Trzeba, żeby nie tylko to wiedziała ale również odczuwała. Nie wystarczy jej o tym powiedzieć. Jako mężowie powinniśmy na co dzień okazywać, jak wiele dla nas znaczy jej obecność w naszym życiu i pracy. Postarajmy się o to, aby została i stale była o tym przekonana. Pamiętajmy przy tym, że nasza żona wyczuje, jeśli będziemy mówić jej takie rzeczy bez głębokiego osobistego przekonania. Powierzchowne gesty i słowa tu nie wystarczą.

 

Poczucie użyteczności żony w naszym życiu i pracy powinniśmy budować w oparciu o jej autentyczne walory i zdolności. Każda żona potrafi pewne rzeczy zrobić lepiej od innych kobiet. Może nie umieć wszystkiego ale wystarczy choćby coś pojedynczego, na czym się zna, aby można było zbudować w niej przekonanie, jak wiele dla nas znaczy.

 

Należy uważać, aby w trosce o zaspokojenie tej potrzeby żony nie posługiwać się banałami, a także by nie opierać się na wydumanych zaletach. Potrzeby, które żona zaspokaja w naszym życiu muszą być dla nas ważne, jeśli nimi chcemy argumentować jej wartość. Mówienie żonie, że żadna inna kobieta tak dobrze nie wyprałaby nam koszuli jest żałosną forma pochwały i wątpliwym sposobem na wzbudzenie w niej poczucia użyteczności. Podobnie, jeśli żona jest przy sobie, raczej nie należy opiewać jej zgrabnej i zwiewnej sylwetki.

 

Przy zaspokajaniu omawianej tu potrzeby żony grozi nam niebezpieczeństwo braku wyczucia, w czym żona jest naprawdę dobra, w czym zaledwie przeciętna, a w czym całkiem słaba. Mówi się, że miłość zaślepia. Gdy zaczniemy ja chwalić i przekonywać, że była w czymś rewelacyjna, a tak nie było, to stanie się dla niej jasne, że nie poświęcamy jej samej ani jej zajęciom dostatecznej uwagi. Może to dotyczyć jej udziału w prowadzonym przez nas biznesie, sposobu przyjmowania gości, ewangelizowania wspólnych znajomych, wychowywania dzieci, czy nawet utrzymywania czystości w naszym mieszkaniu. Żona szybko odkryje, że nie mamy właściwej orientacji w czym jest dobra i przestanie ufać naszym zapewnieniom. Trzeba nam więc odkrywać prawdziwe zalety żony i uświadamiać jej, jak wiele one dla nas znaczą. Im poważniejsze potrzeby zaspokoiła, tym wyraźniej wyrażajmy pochwałę i zadowolenie.

 

Niszczycielską postawa męża w sferze tej potrzeby jest powierzanie zadań żony innej kobiecie, a potem chwalenie tej kobiety w obecności żony. Bądźmy mądrzy, bracia! W ten sposób możemy zranić najbliższą nam osobę. Wielu z nas robi to nieświadomie zlecając pewne sprawy swojej matce lub koleżance, chociaż nasza żona bardzo chętnie zrobiłaby to dla nas. Nawet jeśli – obiektywnie rzecz biorąc – robi to trochę gorzej, koniecznie w pierwszej kolejności korzystajmy z jej pomocy. To jest jej prawo i zadanie.

 

W rezultacie powyższych błędów męża w duszy żony może zrodzić się uczucie zazdrości. Zazdrość to obawa przed utrata pozycji, a właśnie pozycja żony, jako „odpowiedniej pomocy” zostaje w takich sytuacjach zakwestionowana w jej świadomości. Unikajmy tego. Prośmy żonę o pomoc i jej wyrażajmy potem wdzięczność, budując w ten sposób jej poczucie wartości jako naszej „pomocnicy”.

 

Trzeba w tym miejscu wspomnieć o potrzebie otwartości męża w artykułowaniu jego potrzeb. Wielu

młodych mężczyzn, zwłaszcza przed ożenkiem, stara się zaimponować kobietom uprawiając swego rodzaju szpan, skrzętnie za to ukrywając swoje słabości i rzeczywiste potrzeby. Później przenoszę ten nawyk na grunt małżeński i nigdy nie dzielą się z żoną swoimi słabościami i problemami. Chcą aby żona znała ich i podziwiała jako mężczyznę, który ze wszystkim potrafi sobie poradzić.

 

Prawdziwy mężczyzna – nawet jeśli nie zawsze i przed każdym należy przyznawać się do swoich ułomności – absolutnie wystrzega się takiej gry w obecności swojej żony. Przed żoną nie trzeba i nie wypada się popisywać. Ona przecież nas zna i wyczuwa, gdy mamy trudności. Jest dużo korzystniej, gdy nasze ambicje i męskie honory poprzedza pokora. Zwłaszcza, że miłość żony pozyskujemy bardziej przez dzielenie się swoimi niepowodzeniami, niż przez chwalenie się sukcesami.

 

Oczywiście, należy współczuć żonie, której mąż nieustannie użala się nad sobą i wypłakuje się na jej ramieniu. Z pewnością żal nam takiej żony, która na co dzień musi patrzeć na niezaradność męża, ale czyż nie należy tak samo współczuć żonie, której mąż udaje kogoś innego, niż jest w rzeczywistości? Czyż nie żal nam takiej żony, która pragnie być pomocna swojemu mężowi, ale nie wie jak, bo jej mąż odgrywa rolę doskonałego i samowystarczalnego?

 

Myślę, że żony takich „idealnych” mężów mają o wiele trudniejsze życie, ponieważ ich potrzeba bycia użyteczną w życiu i pracy męża bardzo często pozostaje zupełnie nie zaspokojona. Zdarza się nawet, że taka żona przeżywa obawy, czy przypadkiem nie przeszkadza mężowi w jego „doskonałym” życiu. Oczywiście, pozornie doskonałym, bo doskonałych mężów na ziemi nie ma.

Nie mniejsze trudności trapią żonę pragnącą poczucia użyteczności, gdy jej mąż – wprawdzie nie ukrywa szeregu swoich słabości – ale nie wyjawia żonie, w jaki sposób mogłaby okazać mu pomoc. Liczenie w tym na tzw. domysł, wystawia żonę na wielki dyskomfort nieutrafionych pomysłów.

 

Bywa, że żona naprawdę nie ma pojęcia, jakie są oczekiwania jej męża. Nie każda żona dysponuje tak błyskotliwym umysłem, aby od razu utrafić w sedno jego potrzeb i pragnień. Najczęściej zachodzi konieczność wyjaśnienia jej co i w jaki sposób może zrobić. Wiele żon bardzo chce pomóc swojemu mężowi ale obawia się, że ich koncepcja pomocy może spotkać się z brakiem zrozumienia albo z całkowitym odrzuceniem i wyśmianiem. W rezultacie, mąż denerwuje się, że żona jest tak niedomyślna, a żona cierpi psychicznie, bo czuje, że powinna coś rozbić, aby wesprzeć swojego męża, lecz tkwi w miejscu, w obawie przed fałszywym krokiem.

 

Bracia, mąż powinien nie tylko wyjaśnić żonie swoje potrzeby ale również pouczać ją dokładnie, co mogłaby zrobić, aby mu pomóc w ich zaspokojeniu. Gdyby któremuś z nas potrzebne były przykłady, w jakich dziedzinach pomoc naszej żony jest nam nieodzowna i jak bardzo może być ona dla nas korzystna, to podaję kilka pierwszych lepszych z brzegu:
• Żona jest naszą podporą w pełnieniu najważniejszego zadania chrześcijańskiego, czyli w pozyskiwaniu dusz dla Chrystusa. Jest u twojego boku naocznym przykładem tego, jak Chrystus umiłował Kościół.
• Żona wspomaga cię w modlitwie [1Pt 3,7].
• Jest systemem alarmowym przeciwko obcym kobietom mającym w stosunku do ciebie niewłaściwe zamiary.
• Żona jest odzwierciedleniem twojego stanu duchowego. Gdy słabniesz duchowo, zobaczysz to w oczach twojej żony.
• Żona może dać ci radość wypływającą ze stosunków fizycznych [Prz 5,18-20].
• Żona ochrania cię przed podejmowaniem pochopnych decyzji. Wypływa to z jej potrzeby poczucia bezpieczeństwa.
• Żona buduje osobowość waszych dzieci. Potrafi zauważyć ich prawdziwe potrzeby, bo spędza z nimi najwięcej czasu i wnikliwie obserwuje ich reakcje.

 

 

III. POTRZEBA BYCIA OBIEKTEM MIŁOŚCI I ADORACJI MĘŻA

 

Dając odczuć naszej żonie, że jest bardzo użyteczna w naszym życiu, nie zaspokaja jeszcze wszystkich jej potrzeb. To za mało dla niej, zwłaszcza, że są takie dziedziny w życiu mężczyzny, jak np. praca, które zajmują lwią część jego życia, a które niekoniecznie lubi i czerpie z nich przyjemność. Są rzeczy bardzo użyteczne w jego życiu, jak np. samochód, a które traktuje bardzo przedmiotowo i zwyczajnie używa ich dla swoich celów. Do takiej kategorii spraw i rzeczy żona nigdy nie chciałaby być zaliczana. Zawsze chce czuć się ważna i potrzebna, ale nigdy nie powinna być przez nas traktowana instrumentalnie. Z przykrością trzeba jednak stwierdzić, że wciąż jeszcze są mężowie, dla których żony są przede wszystkim super robotami,  zaprogramowanymi na sprzątanie, pranie, gotowanie itd.

 

Oczywiście, żona może czerpać satysfakcję i z takich rzeczy, widząc, że w ten sposób zaspokaja ważne potrzeby męża, ale przy tym pragnie czegoś więcej. Pragnie wyraźnego poczucia, że jest także ukochaną osobą, że rozkoszujemy się jej obecnością w naszym życiu. Chce być obiektem naszej miłości i adoracji.

 

Ważne jest, aby nie tylko o tym wiedziała, ale też często i wciąż na nowo słyszała to z ust męża. Znana jest anegdota o szkockim małżeństwie, w którym mąż – z racji swej narodowej cechy – był oszczędny także w słowach. Po wielu latach małżeństwa żona nie wytrzymała już tego i z płaczem wyrzuciła z siebie: John, powiedz mi dlaczego przez te wszystkie lata nie mówisz mi, że mnie kochasz? Na to John wyraźnie zdziwiony zachowaniem żony: – Posłuchaj Mary. Wyznałem ci miłość na początku, w kościele i jeżeli się coś zmieni, to wtedy ci powiem.

 

Bracia, nasze żony chcą, aby im mówić, że je kochamy. Chcą być przez nas adorowane i słowa odgrywają w tym niepoślednią rolę. Swego czasu na wczasach małżeńskich zapytałem młode mężatki czy i jak często pragną, aby mężowie wyznawali im miłość? Wszystkie były zgodne. Chciały to słyszeć codziennie. Oczywiście, każdy mąż powinien pamiętać, że wraz z adoracją słowną, z wyznawaniem miłości, muszą iść w parze jego czyny, pomoc i troska.

 

Jeżeli tak się nie dzieje, małżeństwo popada w przykry stan błędnego koła. Polega to na tym, że mężczyźni chcą adorować żonę uśmiechniętą i zadbaną, jednym słowem – atrakcyjną. Gdy zaś żona z powodu przeciążenia obowiązkami jest niewyspana, zmęczona fizycznie i poirytowana, odchodzi im ochota do adoracji. W konsekwencji między żoną i mężem pojawia się pewien rodzaj napięcia. Żona chciałaby być atrakcyjną dla męża, ale zwyczajnie brakuje jej na to sił. Mąż chciałby adorować i podziwiać żonę, ale trudno mu to przychodzi, gdy ona całymi wieczorami do upadłego sprząta, pierze i gotuje, a na dodatek mówi, że jeszcze chce poczytać Biblię.

 

Najprostszym sposobem wyrwania się z tego błędnego koła jest zaangażowanie męża w część obowiązków domowych, tak aby żona nie musiała wszystkiego robić w domu sama. Być może w różnym stopniu, ale w każdym małżeństwie jest to możliwe. Inną, wcale nie mniej możliwą opcją jest odłożenie przez żonę części obowiązków na potem, gdy widzi, że mąż wrócił do domu i chciałby z nią spędzić trochę czasu. Przecież nieumyte naczynia, nawet jeśli poleżą do jutra nie grożą inwazją bakterii i nie umiera się z powodu niewytartego kurzu. Chwila uwagi poświęcona mężowi mimo licznych obowiązków może natomiast wspaniale zaowocować miłymi słowami z jego strony i przerodzić się w chęć praktycznej pomocy.

 

Żona nigdy nie będzie dostatecznie promienna i szczęśliwa, jeżeli nie będzie przekonana, że mąż rozkoszuje się jej osobą. Nigdy w pełni nie rozkwitnie, jeżeli mąż nie będzie w przekonujący sposób jej adorować i wyznawać jej miłości. Taka po prostu jest jej potrzeba.

 

Spróbujmy teraz być bardzo praktyczni. W jaki sposób mąż może w satysfakcjonujący sposób zaspokoić potrzebę żony w omawianym tu zakresie? Oto kilka wskazówek:

• Przypomnij sobie i na nowo przeanalizuj cechy charakteru i osobowości twojej żony, które przybliżyły cię do niej. Chodzi o te walory, które na początku przykuły twoją uwagę do niej i miały związek z zakochaniem.
• Zadbaj o to, aby twoja żona – od czasu do czasu – usłyszała, jak mówisz o tych jej cnotach i cechach, które miały wpływ na to, że zwróciłeś na nią uwagę i zapragnąłeś się z nią ożenić.
• Ponieważ żona chce być pewna, że te cechy są nadal ważne dla ciebie, staraj się wskazywać jej na to, umiejętnie wykorzystując nadarzające się okazje. Może to być nie zmieniający się przez lata uśmiech, wrodzona gościnność lub życzliwe zainteresowanie losem napotykanych ludzi.
• Żona powinna też słyszeć, jak czasem przypominasz dowody Bożego kierownictwa, które was połączyły.
• Bądź stale gotowy do wykorzystywania przeszłych doświadczeń i przykrych spraw, przez które przeszła twoja żona, w celu uwypuklania w tym jej pozytywnych cech i postaw. Ucz ją także patrzeć na doświadczenia życiowe w świetle Słowa Bożego. Gdy tego się nauczy – to nie tylko wyjdzie z ewentualnych kompleksów i zahamowani, ale będzie promienna i otwarta na nowe doświadczenia.

Mógłbym dalej ciągnąć listę podobnych rad, ale ni to tu chodzi. Bardziej zależy mi na tym, aby każdy mąż, uwzględniając powyższe, postarał się ustalić, w jaki sposób i na ile wzmacnia to lub na nowo wytwarza w jego żonie takie cechy i postawy, które z rozkoszą zawsze chciałby w niej podziwiać.

 

Podsumowując ten punkt należałoby zaapelować: Rozkoszuj się swoją żoną. Spełnisz w ten sposób jej oczekiwania, zaspokoisz jej ważną potrzebę, a do tego sam będziesz miał z tego wiele pożytku, to znaczy – szczęśliwą, promienną i atrakcyjną towarzyszkę życia.

 

 

IV. POTRZEBA ZROZUMIENIA I OCHRONY W SPRAWACH GROŻĄCYCH NIEPOWODZENIEM

 

Każda żona odczuwa silną potrzebę bycia rozumianą. Staje się to szczególnie istotne w tych dziedzinach jej życia, w których nie czuje się pewnie i w związku z tym jest narażona na szereg zranień i niepowodzeń. Aby skutecznie ochronić ją przed nimi, trzeba zatroszczyć się o upewnienie żony, że naprawdę ją rozumiemy. Obowiązkowo więc powinniśmy być przy naszych żonach, gdy znajdują się w jakimś krytycznym okresie życia, gdy coś im w życiu nie wyszło, gdy poniosły jakąś porażkę. Musimy wtedy znaleźć się szczególnie blisko nich, aby im pomóc zrozumieć powody niepowodzenia, wyciągnąć stosowne wnioski, a zwłaszcza, aby je pocieszyć, wskazać drogę wyjścia i praktycznie im współczuć, zapewniając o niezmienności naszej miłości.

 

Taka postawa męża daje żonie schronienie i uspokaja ją wewnętrznie. Przekonuje ją także o tym, że mąż ją rozumie, bo jest blisko i uczestniczy w jej bólu i rozterkach. Trudno być ochroną i oparciem dla żony, będąc od niej daleko. Nie można zbudować w niej przekonania, że ją rozumiemy, zaniedbując ją z powodu wielu, skądinąd nawet bardzo ważnych obowiązków.

 

Nie stanowi wystarczającej ochrony dla żony samo zabezpieczenie jej od strony finansowej i materialnej. Faktycznie w tej sferze jej potrzeb, nie ma to dla niej większego znaczenia. Zauważmy, że nawet świeckie kobiety porzucają fortunę, bogatych mężczyzn, aby związać się nawet z biedakiem, ale takim, który ma dla nich czas i dlatego może je zrozumieć.

 

Dalszym krokiem w zaspokajaniu tej potrzeby jest uświadamianie naszym żonom ich duchowych, intelektualnych i fizycznych wartości oraz wad. Każda żona chce je znać i najlepiej, gdy pomaga jej w tym jej własny mąż. Żadna mądra kobieta nie chce, aby mąż przekonywał ją, że robi coś dobrze, jeśli obiektywnie rzecz biorąc tak nie jest. Raczej oczekuje od niego, aby – jako jej najbliższy przyjaciel – był  szczerym krytykiem jej czynów i możliwości.

 

Mamy więc, jako mężowie, nie lada zadanie. Musimy troszczyć się o to, aby dobrze znać nasze żony, by móc zapewnić im właściwą ochronę i kierownictwo w tym względzie. Z jednej strony, to kierownictwo powinno być czułe, a z drugiej, musi być stanowcze, jeżeli chcemy ochronić żonę przed niepowodzeniem, gdy widzimy, że zaczyna podejmować się zadanie, które przerasta jej możliwości.

 

Potrzebny jakiś przykład? Wiesz, że twoja żona – chociaż z powodzeniem śpiewa w grupie – nie ma szczególnych uzdolnień wokalnych i nie powinna podejmować się samodzielnych występów. Dowiadujesz się jednak, że kilku znajomych ze zboru namówiło ją do występu solowego na dużej imprezie. Modlą się już o to i są pewni, że śpiew twojej żony wszystkim przyniesie zbudowanie. W takiej sytuacji, chociaż podoba ci to, że twoja żona jest tak doceniona – mimo wszystko – powinieneś czule ale stanowczo odwieść ją od realizacji tego pomysłu. W przeciwnym razie spotka ją niepowodzenie, a powstały uraz może na zawsze zgasić w niej ochotę do jakichkolwiek występów przed publicznością. Ludzie w swoich komentarzach potrafią być bardzo okrutni.

 

Bracia, poruszamy tu poważną sprawę. Powinniśmy się modlić o mądrość i odwagę, abyśmy zawsze umieli zapewnić naszej żonie właściwe kierownictwo. W jej życiu pełnimy rolę osobistego agenta i na nas spoczywa odpowiedzialność, aby ochronić ją od niepotrzebnych porażek. Z drugiej zaś strony, koniecznie winniśmy swoją żonę zachęcić i wyprowadzić na szerokie wody w dziedzinach, w których jest uzdolniona. Zawsze jednak musimy się troszczyć o to, aby żona mogła czuć się przy nas bezpieczna. Czasem wymaga to z naszej strony bardzo kategorycznej i zdecydowanej postawy.

 

Czasem może się zdarzyć i tak, że żona poprosi nas o coś, czego właściwie nie chce i nie potrzebuje. Zrobi tak, aby sprawdzić, czy znamy jej faktyczne potrzeby i upodobania. Jeżeli w takich sytuacjach będziemy bezmyślnie spełniać jej prośby – to straci przy nas poczucie pewności. Przestanie ufać, że jesteśmy całym sercem i umysłem zaangażowani w tworzenie jej szczęśliwej przyszłości. Aby więc dobrze zaspokoić w jej życiu potrzebę zrozumienia i ochrony, potrzeba nam mądrości nie spełniania każdej jej zachcianki. A jeśli jakąś zdecydujemy się spełnić – bo przecież jest to miłe – to przynajmniej dajmy jej do zrozumienia, że orientujemy się w sytuacji i nie robimy tego z czystej naiwności ani braku ochoty na wnikanie w szczegóły. Nie ma nic gorszego od lekceważenia własnej żony.

 

Jeszcze jedna, ważna uwaga. Powinniśmy brać pod uwagę fakt, że nasza żona jest wrażliwa na takiego mężczyznę, który potrafi ją zrozumieć. Jednocześnie, jest zrażona do takiego, który mówi, że rozumie, a postępuje całkiem inaczej. Biada nam, gdy w oczach żony jesteśmy tym drugim. Z przykrością stwierdzam, że wiele żon, nawet u wierzących mężów, nie znajduje dostatecznego zrozumienia. W sprawach, w których nie czują się mocne i samodzielne, rozpaczliwie rozglądają się więc za pomocą u jakiegoś innego mężczyzny. Dobrze, jeśli trafią na kogoś czystego moralnie, kto nie nadużyje ich zaufania i nie wystawi na szwank ich reputacji. Ale czasem dochodzi w takich sytuacjach do moralnej komplikacji. Kobieta, która wreszcie czuje się zrozumiana, traci konieczną w tej sferze ostrożność i – jeżeli ma do czynienia z niedoświadczonym duchowo mężczyzną – może zaangażować się uczuciowo i wpaść z deszczu pod rynnę.

 

Dlatego chrześcijańscy mężowie mają troszczyć się o to, aby samemu być tym mężczyzną, na którego nasza żona jest najbardziej wrażliwa. Nie jest trudno zrozumieć żonę, jeśli naprawdę się ją kocha i przebywa z nią, interesując się jej wewnętrznym życiem.

 

Na zakończenie tej części rozważań kilka praktycznych wskazówek:
• Spróbuj na swój prywatny użytek ustalić strategię działania wobec swojej żony. Które jej działania należy promować, a które raczej hamować i odwracać od nich jej uwagę.
• Przemyśl najlepsze sposoby i okoliczność sygnalizowania jej w czym jest dobra, a co wychodzi jej słabo, żeby nie powiedzieć, fatalnie.
• Zastanów się, czy to, że żona w rozmowie z tobą nie porusza niektórych spraw, oznacza, że nie ma z tym żadnych problemów, czy też z braku pewności, że ty możesz ją naprawdę zrozumieć.
• Zastanów się, w jaki sposób mógłbyś ochronić swoją żonę przed bardzo żywotnymi dla niej problemami, takimi jak: tycie, choroba, starzenie się, samotność czy niepowodzenia zawodowe.

 

 

V. POTRZEBA INTYMNEJ ROZMOWY Z MĘŻEM

 

Podstawowym warunkiem intymnego porozumienia między małżonkami jest ich jedność duchowa. Gdy w małżeństwie brakuje tego elementu, partnerzy są poważnie ograniczeni we wzajemnych kontaktach. Mogą oczywiście całkiem nieźle się porozumiewać w niektórych sprawach, ale nigdy nie będzie to naprawdę intymne porozumienie. Bez jedności duchowej jest to po prostu niemożliwe. To właśnie dlatego Biblia tak jednoznacznie przestrzega przed zawieraniem związku małżeńskiego z partnerem, który nie należy do Chrystusa. Tego przykazania nie należy rozumieć jako ograniczania wolności wyboru partnera, lecz jako wyraz troski Boga o nasze szczęście w małżeństwie.

 

Jedność duchowa, jedność wiary i wyznania – to podstawa, to baza wyjściowa dla intymnych, swobodnych relacji małżeńskich. Chcę jednak wyraźnie zaznaczyć, że spełnienie tego podstawowego warunku nie rodzi intymnego porozumienia w sposób automatyczny. Potrzebne tu jest świadome dążenie małżonków do tej intymności.  mężczyźnie wystarczają kontakty o bardziej powierzchownym  charakterze. Wymiana zdań na temat spraw domowych. Zdawkowa relacja z pracy lub podróży. Kilka uwag na temat znajomych. Tempo życia i natłok spraw zawodowych sprawiają, że mężowie nie bardzo troszczą się o dłuższą rozmowę z żoną. Nie dbają o to, aby wsłuchać się w to, co stara się im powiedzieć. A dla niej jest to niezwykle istotne. Ona bardzo potrzebuje dłuższej i spokojnej rozmowy z mężem. Rozmowy innej niż rozmowa z sąsiadką, dziećmi czy koleżankami z pracy. Pragnie intymnej rozmowy ze swoim mężem.

 

Bracia, weźmy to pod uwagę i stale uwzględniajmy w naszych małżeństwach. Zatroszczmy się o nasze żony również pod tym względem. Oto kilka uwag, które mogą okazać się w tym przydatne:

 

1. Kluczem do intymnej rozmowy jest wyznaczenie i zaplanowanie odpowiedniego czasu. Z uwagi na różnorodność i zmienność życiowych obowiązków lepiej nie wyznaczać na to „żelaznej” godziny. Bardziej chodzi o uzgodnienie najdogodniejszej dla obydwojga małżonków pory i potem właśnie w tym przedziale czasowym takie rozmowy aranżować. Wkrótce odkryjemy, że żona polubiła ten czas. Należy podkreślić, że nie może to być pora, w której często będziemy się gdzieś śpieszyć i nerwowo spoglądać na zegarek. Takie napięcie sprawi, że będziemy rozmawiać tylko o niektórych, mniej poważnych sprawach. Problemy zalegające na głębszych pokładach jej serca będą pozostawać nietknięte, co może doprowadzić do zniechęcenia i utraty nadziei na głębokie, intymne porozumienie.

 

2. Warto pomyśleć także o miejscu intymnych rozmów z żoną. Z pewnością są takie miejsca, które żona lubi bardziej od innych. Miejsca, które pomagają intymności są przytulne, spokojne i – broń Boże – nie kojarzące się żonie z niczym przykrym. Jeżeli nie znamy takiego miejsca, to warto spróbować je w życiu żony odkryć,  względnie takie miejsce dopiero stworzyć. Bez wątpienia okaże się to bardzo pomocne w osiągnięciu naszego celu. Zlekceważenie tej sprawy i próba intymnej rozmowy w miejscach przypadkowych, a zwłaszcza dla żony niemiłych, może bardzo utrudniać kontakt. Jeżeli natomiast rozmowę zaplanujemy w stosownym czasie i stworzymy dla niej odpowiednią oprawę, to nasza żona wkrótce polubi ten czas i to miejsce. Już samo wyczekiwanie na porę takiej rozmowy z mężem będzie sprawiało jej radość.

 

3. Należy także zadbać o tematy intymnych rozmów z żoną. Oczywiste, że jakąś część wspólnego czasu zajmą wydarzenia dnia. Byłoby błędem unikać przekazania nowin i omówienia zasłyszanych sensacji. Jest to przecież bardzo dobra okazja do wspólnego spojrzenia na takie nowe sprawy od strony Biblii i wiary w Boga. Okazja do wypracowywania chrześcijańskiego stanowiska w bardzo różnych kwestiach. Jednakże w intymnych rozmowach powinniśmy poruszać także sprawy nienowe. Czasem warto dyskretnie wprowadzić temat dotyczący jakiegoś przeżycia sprzed lat, które nie zostało przez nas dostatecznie docenione lub zinterpretowane. Warto wrócić i omówić je już z perspektywy czasu. Wdzięcznym tematem intymnych rozmów małżonków mogą być ich nowe pomysły i marzenia na przyszłość. Właściwie, każdy temat jest dobry, jeżeli nie został sztucznie do tej rozmowy wprowadzony.

 

4. Wykorzystanie takich chwil na rozprawienie się z obawami żony. Nie każdy mąż jednakowo zdaje sobie sprawę z tego, że myśli jego żony są niepokojone różnego rodzaju obawami. Może to być obawa, że przestaje podobać się mężowi. Trapić ją może słabnące zdrowie, lęk przed bezradnością na wypadek, gdyby męża nagle przy niej zabrakło, obawa przed starzeniem się, kompleksy z tytułu słabego wykształcenia itd.  Jeżeli żona w jakiś dyskretny sposób sygnalizuje takie obawy, otwiera się przed nami w tak ważnych dla niej kwestiach, to nie wolno nam bagatelizować jej obaw, a tym bardziej z nich żartować. Żadnej z obaw nie usuniemy z serca żony poprzez mówienie jej, że są one nieważne.

 

Rzeczywiste rozprawienie się z tym, co niepokoi naszą żonę, musi odbywać się na płaszczyźnie duchowej. Koniecznie trzeba to robić w świetle Słowa Bożego. To jest jedyne kryterium, jedyny autorytet, któremu chrześcijanka podda się bez zastrzeżeń. Należy więc wziąć każdą z obaw żony i modląc się do Boga o jej rozwiązanie, szukać argumentów biblijnych, które stanowiły oparcie dla naszych zapewnień.

 

Czasem może się zdarzyć, że żona przedstawi nam problemy jakiejś innej kobiety, aby sprawdzić, jak na nie zareagujemy. Chce w ten sposób upewnić się, czy może nam zaufać i przedstawić nam swoje osobiste sprawy. Jeżeli zauważy, że się wyśmiewamy, albo że w ogóle nie zainteresowaliśmy się tym, co nam powiedziała, wówczas wycofa się nieufnie z zamiaru zwierzenia się przed nami ze swoich obaw. Pamiętajmy, że to, czy mamy współczucie dla innych, czy potrafimy praktycznie pomóc innym osobom, stanowi dla naszej żony kryterium oceny naszego podejścia do jej spraw. Obserwując nasz stosunek do innych, albo otworzy się przed nami, albo też zamknie się jeszcze bardziej.

 

Ostateczny cel intymnych rozmów osiąga się wówczas, gdy żona zaczyna nam zwierzać tajniki swych głębokich uczuć. Niestety, nie jest to łatwe do osiągnięcia. Ciągle jeszcze bardzo wiele żon przeżywa obawy i różne stany emocjonalne, którymi nigdy nie dzielą się ze swoimi mężami. Owszem, w chrześcijańskich małżeństwach relacje między małżonkami są podtrzymywane i stymulowane przez fakt jedności duchowej. Lecz uwaga! To, że żona modli się z nami, rozmawia, chodzi na nabożeństwa, odwiedza z nami znajomych i uśmiecha się do nas, nie oznacza, że nie ma w stosunku do nas żadnego zahamowania, że jest w naszej obecności całkowicie swobodna i otwarta. Ona pragnie intymnego kontaktu z nami, bo tylko wtedy może zrzucić z siebie ciężar dokuczających jej tajemnic. Dopóki w jej sercu pozostaje coś, z czego nam się nie zwierzyła, dopóty jej ważna potrzeba emocjonalna pozostaje nie zaspokojona.

 

I jeszcze jedna uwaga. Nasza żona pragnie widzieć, że intymna rozmowa z nią sprawia nam przyjemność. Że nie jest to dla nas chłodny obowiązek wobec niej. Zadbajmy więc także i o to, aby w naturalny sposób widziała, że cieszymy się, gdy możemy poświęcić czas na wspólną rozmowę, że takie chwile są dla nas  prawdziwą przyjemnością. To w jaki sposób żonie okazać, że tak jest naprawdę, pozostawiam już osobistej inwencji każdego z nas.

 

 

VI. POTRZEBA DOSTRZEGANIA U MĘŻA WRAŻLIWOŚCI NA JEJ OBECNOŚĆ

 

Jest rzeczą zupełnie zrozumiałą, że uwaga mężczyzny bywa nieraz pochłonięta sprawami, których żona nie rozumie, albo które zupełnie ją nie obchodzą. Może to być np. oglądanie meczu albo jakieś eksperymenty elektroniczne. W związku z tym dochodzi czasem do następującej sytuacji: Mąż z pasją oddaje się jakiemuś zajęciu. Wchodzi żona pragnąca kontaktu z mężem i – nie przerywając mu – siada obok niego. Oczekuje, że mąż zauważy jej obecność i poświęci jej chociaż chwilkę uwagi. Niestety, czasem zostaje potraktowana zupełnie tak, jakby była powietrzem. Więc, po chwili oczekiwania, powraca rozczarowana do swoich zajęć.

 

Najczęściej w takich sytuacjach żonie wcale nie chodzi o to, aby mąż natychmiast porzucał to, co robi. Nie chce odrywać go od tego, co jest dla niego ważne. Pragnie jednak, aby – gdy pojawia się w jego pobliżu – reagował na to w jakiś sposób. Chce dostrzec w nim wrażliwość na jej obecność. Chce widzieć, że mąż jest świadomy jej obecności nawet wtedy, gdy jego uwaga jest skoncentrowana na innych sprawach.

 

Zaspokojenie tej potrzeby żony nie jest wcale trudne. Wymaga jedynie uświadomienia sobie tego, jak ważne dla jej dobrego samopoczucia są nasze gesty wrażliwości na jej obecność. Z drugiej strony, żona powinna zdawać sobie sprawę z tego, że brak takich gestów u męża nie wypływa z braku miłości do niej, a jedynie z faktu odmiennej psychiki męża. Po prostu, nie zawsze jesteśmy jednakowo świadomi różnicy, jaka występuje pomiędzy naszymi oczekiwaniami, a oczekiwaniami partnera.

 

By zaspokoić tę potrzebę żony wystarczy więc czasem zwykły gest zainteresowania. Ciepłe słówko, nawet bez odrywania wzroku od swojego zajęcia, które przekona ją, że ucieszyliśmy się z jej obecności, że zwróciliśmy na nią uwagę.

 

Omawiana potrzeba żony odzwierciedla pragnienie, które kryje dusza każdej kobiety. Normalna, zdrowa psychicznie kobieta lubi, gdy zwraca się na nią uwagę, a nawet tego pragnie. Gdy tego nie doznaje ze strony męża, jest emocjonalnie niezaspokojona.

 

Wrażliwość męża na obecność żony mówi jej, w jakim stopniu jest ona częścią jego życia. Gdy zajmuje ważne miejsce – to bez względu na stopień zaabsorbowania swoimi sprawami – mąż zawsze zareaguje, gdy żona pojawi się w pobliżu, gdy usłyszy jej głos albo poczuje zapach jej kosmetyków.

Wrażliwość męża na obecność żony wyraża się także w dobrych manierach. Miłość ma dobre maniery. Z jakąż przyjemnością obserwuje się zakochanego po uszy młodzieńca, troszczącego się o dziewczynę w tramwaju, przy stole, czy podczas górskiej wędrówki. A jakże smuci obraz małżeństwa, w którym mąż traktuje żonę jak uciążliwy balast. Oto przykłady dobrych manier, które świadczą o wrażliwości męża na obecność żony: Pomaganie żonie przy zakładaniu i zdejmowaniu płaszcza. Siadanie obok niej przy stole. Otwieranie przed nią drzwi. Punktualność. Właściwe przedstawianie jej w towarzystwie. Całkowite powstrzymanie się od krytykowania jej wśród znajomych. Informowanie jej o swoich zajęciach. Używanie właściwego języka w rozmowie z nią. Utrzymywanie schludnego wyglądu i higieny osobistej.

 

Każdy mąż powinien zatroszczyć się o wypracowanie w sobie takich manier. Dobre jest – zwłaszcza, gdy nie mieliśmy sposobności nauczenia się ich w rodzinnym domu – powiedzieć o tym zonie i poprosić ją, by zechciała nam w tym pomóc. Jej wskazówki i dyskretne sygnały ułatwią nam wyrobienie w sobie dobrych nawyków, które obojgu przyniosą satysfakcję.

 

Podsumowując można powiedzieć, że żona pragnie być w sercu męża, podobnie jak człowiek wierzący jest w sercu Boga. Ty wiesz, kiedy siedzę i kiedy wstaję, rozumiesz myśl moją z daleka [Ps 139,2]. Czy korzystasz z tego wzorca w kontaktach ze swoją żoną? Bądź wrażliwy na jej obecność. Okazuj zainteresowanie jej osobą, tak jak Bóg okazuje zainteresowanie tobie.

 

 

VII. POTRZEBA WZBOGACENIA ŚWIATA ŻONY PRZY APROBACIE I DZIĘKI STARANIOM MĘŻA

 

Kiedy mężczyzna coś zrobi, to z reguły jest to widoczne i pozostaje po tym jakiś trwały ślad. Inaczej mają się sprawy z codzienną pracą żony. Na przykład posprząta ładnie mieszkanie z myślą zrobienia tym przyjemności mężowi, który jest w pracy. Jednakże zanim mąż powróci, dzieci ponownie wszystko porozrzucają. W ten sposób jej praca nie została nawet zauważona. Żona najczęściej sprząta, aby znowu sprzątać. Myje naczynia, aby je pobrudzić i znowu je myć. Takich czynności każdego dnia wykonuje bardzo wiele.

 

Czy można sądzić, że nie zależy jej na zrobieniu czegoś, co byłoby zauważalne i trwałe? Z całą pewnością każda żona głęboko pragnie, aby jej świat został wzbogacony o takie rzeczy. Mąż powinien wiedzieć, że właśnie z powodu totalnego niezaspokojenia tej potrzeby zrodziła się emancypacja kobiet.

 

Wzbogacanie świata żony bez udziału męża i wbrew jego woli – a z tym wiąże się emancypacja – wpędza kobietę w inne, często gorsze jeszcze napięcie i niezaspokojenie. Wiele nieświadomych tego kobiet zabrnęło w ślepy zaułek i nie wie, jak się z niego wycofać. Jednakże z drugiej strony, każda kobieta pragnie wzbogacenia swojego życia i będzie do tego dążyć, decydując się na płacenie za to czasem bardzo wysokiej ceny.

 

Jedynym właściwym sposobem zaspokajania tej potrzeby żony jest wzbogacanie jej świata poprzez troskę i za aprobatą męża. Chrześcijanin wie z Biblii, że mąż jest głową żony. Podstawową funkcją głowy jest prawidłowe kierowanie ciałem i troska o jego rozwój. To głowa jest odpowiedzialna za to, aby cała osoba była w stanie osiągnąć najwyższe cele. Podejmuje więc decyzje mające na celu kształcenie umysłu, zwiększanie sprawności ciała czy też wyrabiania silnej woli. Podobnie mąż – głowa żony – powinien zatroszczyć się o jej rozwój, o poszerzanie jej horyzontów, o wzbogacanie jej świata.

 

Zaspokojenie tej potrzeby żony wymaga od męża rozpoznania jej talentów, jej duchowych i naturalnych darów i stałe obserwowanie ich rozwoju. Czasem potrzebna jest stymulacja, a czasem uspokojenie jej aktywności. Zawsze potrzebne jest dodanie otuchy i mądre, dyskretne wspieranie żony w osiąganiu przez nią trwałych celów. Nierzadko w związku z tym potrzebne jest wsparcie lub czasowe zastąpienie żony w jej obowiązkach domowych, tak aby wzbogacanie jej świata stało się praktycznie możliwe.

 

Gdy żona zauważy, że towarzyszymy jej w jej dążeniach, że popieramy ją w tym, do czego zmierza, wówczas poczuje się na tej drodze bezpieczna i błogosławiona. Przecież między innymi dlatego zdecydowała się wyjść za mąż.

 

Uświadomiliśmy sobie, że nasze żony potrzebują: (1) Stabilności i przywództwa duchowego. (2) Poczucia użyteczności w życiu i pracy swojego męża. (3) Bycia obiektem miłości i adoracji męża. (4) Zrozumienia i ochrony w sprawach grożących niepowodzeniem. (5) Intymnej rozmowy z mężem. (6) Dostrzegania w mężu wrażliwości na ich obecność. (7) Wzbogacenie ich świata przy aprobacie i dzięki staraniom męża.

 

Pamiętajmy, że w zaspokajaniu tych potrzeb występuje ścisła zależność. Nie da się dobrze zaspokoić jednej potrzeby pomijając drugą. Wszystkim znanym mi mężom życzę powodzenia w zdobywaniu opinii męża, który dobrze zaspokaja potrzeby swojej żony.